Fritz Korbach draait al ruim dertig jaar mee in het voetbalwereldje, en hij doet dit op geheel eigen wijze. Misschien wel daarom vond Uitgeverij BZZTöH het een goede gedachte al de anekdotes, voorvallen en successen van de in Duitsland geboren trainer in boekvorm voor het nageslacht vast te leggen. Helemaal onterecht is die handelwijze niet. Hoewel Korbach nooit een topclub onder zijn hoede heeft gehad, heeft de man wel iets betekend voor het Nederlandse voetbal. In de jaren zeventig was hij de koning van de Nacompetitie, in de jaren tachtig maakte hij van het nietige PEC Zwolle een gevreesde tegenstander en in de jaren negentig stond hij aan de basis van het succes van Heerenveen. In "Witte muizen, rode staarten" vertelt Korbach, op de hem bekende wijze over zijn belevenissen bij provincieclubs als Go Ahead, Volendam, Twente, Cambuur, Herenveen en De Graafschap. Ook het Turkse avontuur met Beenhakker wordt uitvoerig belicht.
Bij een man als Korbach horen natuurlijk anekdotes. Die zijn dan ook in grote mate in het boek terug te vinden. Kostelijk zijn de vehalen over aanvaringen met wapengevaarlijke Go Ahead-supporters, brallerige sponsors uit de provincie en over het paard getilde spelers. Tussen de regels door worden er wel een aantal ego's doorgeprikt. Henk ten Cate, Wim Beltman en Mario Been zullen niet blij zijn met de rol die zij in het boek vervullen. Vooral het ego van Been, die aan het eind van zijn carričre bij Herenveen speelde en regelmatig door ploeggenoot René van der Gijp gepest werd, wordt nogal wreed doorgeprikt. Bovendien kan de kleine hulptrainer van Feyenoord zijn borst natmaken als hij weer eens in het Friese Haagje dient te verschijnen; het nemen van vrije trappen met het portret van Abe Lenstra als doel zal hem door het publiek aldaar niet in dank worden afgenomen. En zo staat het boek vol aardigheden over voetballers waarmee Korbach heeft samengewerkt. Wie overigens denkt dat Korbach een trainer is die maar wat doet komt bedrogen uit. Want tussen al die verhalen over zuipen, hoerenloperij en grappen en grollen in en langs de lijn, komt ook naar voren dat Korbach een trainer is die zijn vak verstaat en weet hoe hij met voetballers dient om te gaan. Hij maakte Harry Decheiver, Willem van der Ark en Robert Molenaar groot. Alledrie spelers die in het buitenland op handen werden gedragen.
Hoe leuk het lezen van "Witte muizen, rode staarten" ook is, helaas staan er nogal wat fouten in. En dat is toch wat slordig als je bedenkt dat Henk Wageman, chef Sport bij de Zwolse Courant aan het boekje heeft meegewerkt.